صبح خیلی زود برخاستم، با تلفن احوال ولیعهد را پرسیدم. به حمدالله خوب بود و از بیمارستان به منزل آمده بودند. بعد به کارهای جاری رسیدم. ساعت ۹ صبح سر صبحانه حضور یافتم. یک ساعت شرفیاب بودم.
بعد در رکاب، به محل اقامت ایوب[خان، رئیس جمهور پاکستان]، کاخ شهوند سعدآباد رفتم. کنفرانس شروع شد. من سر کنفرانس نبودم (با اعضای دولت و نخست وزیر بود)، ولی سر ناهار بودم. ناهار خصوصی بود.
بعد از ظهر از خستگی مرده بودم، زیرا در ۲۴ ساعت فقط دو ساعت خوابیده بودم. ساعتی پیش آمد و توانستم پیش دوست خودم بروم، یک ساعت بخوابم، به کلی زنده شدم.
بعد از ظهر ایوب کنفرانس مطبوعاتی داشت. خیلی از شاهنشاه تعریف کرد و دوستی ایران و پاکستان را ستود و نسبت به خلیج فارس نظر صلح جویانه ایران را کاملاً تشریح کرد که بسیار خوب بود. بعد شام ایرانی روی زمین با چند آوازه خوان و رقاصه خوب ایرانی دادیم، خیلی مطبوع واقع شد. با آن که مریض است و از ناخوشی پارسال و حمله قلبی رنج می‌برد، ولی لذت فراوان برد. بعد از آن در رکاب شاهنشاه گردش رفتیم و اکنون که دو صبح است با نهایت خستگی می‌خوابم.
